AMERICAN DREAM, COSMIC AUTHOR

    yumuşak bir ezgiyle hatırlıyorum seni zifiri karanlıkta atların sabahı misali   son derece azimle taşıyorum seni sonu ne olursa olsun   ara vermeksizin içiyorum seni lacivert bir nehrin parmaklarıyım okşuyorum omurgandaki turuncu sarı nilüferleri   ben bıkmam ben uslanmam ben pes etmem ben üzülürüm ama ben bırakmam ay ışığında dört nala koşan atların soluğu misali   bazen süratli bazen an an ama her zaman kararlı milyon parçaya ayırıyorum kendimi   şafak bir ezgiyle hatırlıyorum seni ayazda atların akşamı misali       İsa Kantarcı   06:11   5 haziran 2021 Cumartesi      

  EVLENMEK İÇİN HİZMETÇİ RUHLU KIZ ARAYAN ERKEKLER     Mizahsız hayat boş, çekilmez. Gülmeden yaşayan insan ölüden beter insandır. Yaşamak o kadar berbat bir şey ki insan kendi kendine konuşup gülecek şeyler fark etmesi gerek. Her romanımda bir ölçüde mizah vardır.   Gecenin bir yarısı…günlerdir kafam dağınık, çöplük gibi, odaklanamadım, aniden romanın eski bölümlerini açayım dedim, hatırlamak için, uçmuş beynim, ne yazdım haberim yok, cümleleri okuyup yazım yanlışlarını yok ederken, bayağı iyi olmuş diyorum, gülüyorum, çünkü orada bir mizah yapmışım, aradan aylar geçmiş, asırlar sanki, açıp baktım, içime sindi, ha, bu olmuş demek ki. Bunu nasıl yazmışım, sanki onu başka biri yazdı. Cümleler şöyle: (YABANDA İKİ GENÇ KIZIN SOHBETİ…BİRİ PİÇ. DİĞERİ UYSAL…)       Ayla, ikinci gözlemeyi yiyordu. Nur dedi ki: “Hepsini bitiriyorsun. Bana kalmayacak!” “Endişe etme. Yeter ikimize.”   “Elinin lezzeti var bu kızın, annemin böyle bir deyimi vardır.” Güldü. “Yem